๖.ทานอาหารเที่ยงที่หน้าปราสาทนครวัด

........อย่านับพวกสี่พยัคฆ์คำเลาะมาเจาะถ่ายรูป ค้นคว้าศึกษาเรื่องราวจากอดีต ในศาสตร์ต่างๆ แบบคณะนี้เลย  แม้แต่พวกชะโงกทัวร์  ยังพากันเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าใช้เวลาเดินผ่านแบบผิวเผินเป็นเวลานานหลายชั่วโมง 

      ไกด์เขาก็พาไปเฉพาะที่สำคัญว่าคุณมาครบตามที่บอกแล้ว  หากไม่มีใครสอบถามอะไร  ไกด์ก็ต้องผ่านเลยไป  บางครั้งนักท่องเที่ยวก็คิดเอาเองว่า โอ้ ใหญ่โตมาก แล้วก็เดินผ่านๆ ไม่ได้นั่งนึกตรึกตรองพิจารณาเหมือนคณะท้าวไซยคำเลาะที่แต่ละคนเตรียมการมาอย่างดี  แต่ละคนมีการศึกษา ค้นคว้า อ่านตำรา ฟังยูทูปหลายรอบ  ฉนั้นเวลาทุกนาทีมีคุณค่า...

      พอเหนื่อยเข้าหนักๆ คณะทัวร์ไทยบางคณะก็บอกว่า เอาหละๆๆ  ไม่ต้องเดินรอบปราสาทนครวัดหร็อก  ภาพสลักมันก็เหมือนๆกันนั้นหละ  มาทางนี้เดี๋ยวไม่ทันเวลา เดี๋ยวหลงกันเด้อสูเด้อ  ฮะฮะฮ่า  ท้าวไซยยิ้มแบบแย้ม และหัวเราะในใจ  เสร็จไกด์หละ  แบบนี้แสดงว่า ลูกทัวร์ไม่อยากได้ความรู้เอง  ได้ๆๆ...ไกด์จัดให้  

           แต่ไกด์แบบท้าวไซยคำเลาะไม่ใช่สไตย์นี้ หากมากับทัวส์ท้าวไซยทุกคณะจะฝากแต่รอยอาฆาตแค้นไว้ในใจ  อะไรว๊ะ ทำไมมันมีแต่เรื่องจุดน่าสนใจ    ที่เที่ยวยิ่งนานยิ่งมากที่สนใจ  มาอีสานเหนือสกลนคร นครพนม มุกดาหารกลุ่มสนุกเมื่อไหร่ เรื่องราวไม่เหมือนในเน็ต  ไม่ซ้ำกันเลยสักหน่อย    มีแต่เจอของแท้ออริจินัลทั้งนั้น 

      ยิ่งยายต้อยผู้จัดการเจ้าแม่บริษัทศานติที่มาด้วยกัน ยายนี้ยิ่งบ่นอุบ  ปู่นะ ยัดเยียดทัวร์  ดูกำลังลูกทัวร์หน่อย  เขาจะเหนื่อยไหม ฮาฮาฮา  ยายนี่จะหาแต่เรื่องมาเที่ยวอีสานเหนือ  นี่ได้ข่าวว่าจะให้พาไปเที่ยวลาวใต้อีก  ขอเขมรอีกสักรอบก่อนเด้อ  ลาวใต้รอบหลังละกัน  รีบหาทางเคลียร์คิวให้ลงตัวกันทุกคน  เขียนเรื่องราวตัดต่อหนังเสร็จแล้วบินไปกับสาวแอร์เอเชียสวยน่ารัก  เพื่อไปตามหานางอัปราคนนั้น

  อย่าเอ็ดไป....เดี๋ยวเธอมาแอบอ่าน

จะค่อนขอดท้าวไซยอีก  ๕๕๕

  

           หลังจากเดินตระเวณ  นั่งพิจารณาในหลายแนวทางความคิด ปนการอัศจรรย์ใจอย่างบอกไม่ค่อยได้แล้ว เกิดคำถามขึ้นมาอย่างมากมาย ว่าขบวนการคิดใดที่ทำให้เกิดปราสาทนครวัดขึ้นมา  จริงอยู่การนับถือพระพุทธองค์  องค์มหาเทพพระอิศวร พระศิวะ  พระวิษณุ  พระพรหม  และเทพองค์อื่น ล้วนแล้วแต่เกิดจากศรัทธา  แล้วทำไมท่านถึงศรัทธามากมายมหาศาลปานนี้  ไม่ใช่กษัตริย์แต่ละองค์ท่านเคยพบเห็นเจอองค์มหาเทพด้วยตัวท่านเอง  ไม่มีวิธีใดก็วิธีหนึ่งกระนั้นหรือ ท่านถึงได้ศรัทธามากมายมุ่งมั่นปานนี้  เอาแค่การออกแบบปราสาทให้ลงตัว  วางผังตำแหน่ง  หาสถานที่แหล่งหินสร้างปราสาท  การขนย้าย เคลื่อนย้ายหิน การก่อสร้าง  เสบียงอาหาร  การส่งกำลัง  ศาสตร์เทคนิคการก่อสร้าง ศิลปะการแกะสลักลวดลาย  เหล่านี้ล้วนแล้วแต่ใช้สรรพกำลังบารมีทุกอย่างลงไปอย่างมากมายมหาศาล

 

          

   

 

     

        

  

       เมื่อลงจากองค์ปราสาทนครวัด  คณะเราเห็นผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาดีมาก  ดูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นในทีวี  ทักทายไปว่า คุณริวๆๆ  แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็หันหน้ามาทักทายด้วยความเป็นคนไทย  พูดจาดีมาก  คุณริว  จิตสัมผัส  นั่นเอง

      ความที่ไม่ค่อยได้เปิดทีวีดูรายการมานานเกือบ ๗ - ๘  เดือนเข้าไปแล้ว  ทำให้ไม่ค่อยได้คุ้นเคยกับรายการทีวีเท่าไหร่นักแต่เคยได้ยินชื่ิอเหมือนกัน  คุณริวพาคณะทัวร์มาจากเมืองไทย ๒๐ ท่าน แต่เดินนำทางมาก่อน ได้สอบถามประวัติความเป็นตัวตนของคุณริว  บางเรื่องเกี่ยวกับปราสาทนครวัด  การจัดการ  เรื่องจิตวิญญาณและเรื่องอื่นๆ มากมาย  มีประโยคหนึ่งที่คุณริวพูดแล้วประทับใจ  คืออย่าไปติดพิธีกรรม ตัวอาจารย์เจ้าพิธีมากเกินไป  ให้ยึดกฎแห่งกรรม  รักษาศีลบำเพ็ญภาวนาด้วยตนเอง  ปล่อยวางตามหลักที่พระพุทธองค์สอนไว้  แล้วเราจะมีความสุขกายใจ  สาธุ

             ความจริงเราไม่ได้อยากออกมาจากองค์ปราสาท  หากแต่ว่า การรับประทานอาหารในองค์ปราสาทนั้นเป็นที่ต้องห้าม  ตลอดน้ำท่าที่พกพาไปคนละขวดก็หมดเสียแล้ว  มองดูนาฬิกาเกือบเที่ยงวันแล้วจำเป็นจะต้องเดินตากแดดออกมาพักผ่อนข้างนอกเสียก่อน 

        ที่ใช้คำว่าตากแดดนั้นถูกต้องแล้ว เพราะระยะทางระหว่างร้านค้าและองค์ปราสาทอยู่ห่างกันสักห้าร้อยเมตรคงได้  ร้านค้าเหล่านี้ อยู่บริเวณที่ถ่ายรูปปราสาทเมื่อเช้า  ถ้าเราเดินเข้าปราสาทจะอยู่ทางซ้ายมือ  เมื่อเดินออกมาถึงร้านค้า  เราก็เจอแม่ค้าชาวกำพุชหลายนางเดินยิ้มแต้ร้องเชิญให้มานั่งพัก  บอกว่า มีน้ำเย็น  น้ำอัดลมให้ทาน  แต่เราต้องการน้ำมะพร้าวเย็นๆ มากกว่า  จึงพากันไปนั่งตามเก้าอี้ขวามือ  เป็นร้านของผู้หญิงอายุสักสามสิบกว่าหน้าตาดี  พูดภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วมาก  ดีแต่หมอกับ ดร.นิดไปด้วย  ภาษาอังกฤษค่อนข้างดีมาก  ท้าวไซยอยากได้อะไรก็บอกล่ามกิตติมศักดิ์  ( อย่าอ่าน กิต  ติม  ศัก  นะ )   

     เธอเสนอออเด้อร์น้ำมะพร้าว น้ำอัดลมประป๋องแดง  ดร.นิดกระซิบว่า  ท้าวไซยดูซิเวลาเขายกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมานั้น  เขาจะเอากระดาษทิสชู่เช็ดสองครั้ง ครั้งแรกเช็ดน้ำเย็นเกาะตามขอบกระป๋อง  ทิ้งไปหนึ่งแผ่น  ครั้งที่สองเอามาเช็ดตรงปากกระป๋องให้สะอาดเผื่อมีแมลงสาปเกาะไต่ตอมมาก่อน  แสดงว่า  เธอต้องเป็นผู้ที่มีความเอาใจใส่นำเสนอของดีให้ลูกค้าตลอด  เดี๋ยวค่อยถามเธอ  แล้วข้อสงสัยอันละเอียดอ่อนของ ดร.นิดก็ถูกต้อง....ชื่อของเธอ คือ สิโมน  เรียนจบ ป.ตรี ด้านสังคม หรือ ด้านโบราณคดีอะไรนี่แหละ ที่ทำงานเธออยู่สำนักงานเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมปราสาทขอมโบราณ  ในรูปกำลังสอนอ่านภาษาเขมรเกี่ยวกับน้ำอัดลมให้คุณหมอ  เธอชอบฟังเพลงเก่าของนักร้องดังเขมร ชื่อว่า Sin  Sisamuth ประมาณคุณปู่สุเทพ  วงศ์กำแหง  โน่นแหละ  ใครสนใจเข้าไปเปิดฟังได้  ท้าวไซยฟังดูแล้วชอบมาก
         วันหยุดเสาร์  อาทิตย์  ก็มาขายน้ำขายของให้นักท่องเที่ยว เธอชอบเพลงเขมรเก่าสักหน่อย เธอชมว่าภาษาอังกฤษคณะเราดีมาก ยกเว้นท้าวไซยคำเลาะ  ๕๕๕

         เมื่อดื่มน้ำมะพร้าวเย็นๆ แล้วชื่นใจมาก  การทานน้ำมะพร้าวเสร็จแล้วมีบริการผ่าเอาเนื้อออกมาให้ทานด้วย  การผ่ามะพร้าวกินน้ำเขาจะผ่าด้วยมีดอีโต้สามมุมเอาหลอดใส่มาให้ดูด  จากนั้นก็ผ่าสองส่วน เอาเปลือกมะพร้าวมาทำช้อนตักเนื้อมะพร้าวอ่อน  แต่ถ้าเนื้อแข็งมากก็ตักไม่ได้เหมือนกัน
        จากนั้นก็เอาข้าวกล่องที่ร้านอาหารเช้าทำให้คนละกล่องออกมาทานกัน  ท้าวไซยยิ่งเหนื่อยยิ่งเจริญธาตุ  ของใครเหลือขนมาเลย ขอแปรงร่างเป็นตัวกันบูด  หมดทุกอย่างอร่อยมาก  
       ระหว่างที่กำลังทานอาหารก็มีพ่อค้ามาเดินขายซอ  มีการสีซอให้คณะเราฟังด้วย  ฝีมือการสีซอ  กับการตีกลองยาวขนาดเล็กของพ่อค้าคนนี้โอเคมาก  แต่ไม่ได้อุดหนุนเอามาด้วย  เพราะจะลำบากในการขนกลับเมืองไทย ที่สำคัญเล่นไม่เป็น  และที่บ้านก็ไม่มีควายให้เราไปสีให้ฟังด้วย  แต่การทานไปด้วยมีมโหรีบรรเลงก็ทำให้ทานข้าวได้อร่อยมากยิ่งขึ้น

         หลังจากทานอาหารเที่ยง  น้ำมะพร้าว  น้ำอัดลมกระป๋อง  และ กาแฟกระป๋องเพิ่มพลังแล้ว คณะเราก็มีเรี่ยวแรงที่จะกลับเข้าไปชมปราสาทนครวัดในภาคบ่ายต่อไป

       ก่อนโบกมือลา  คุณ สิโมน  ร่ำลาด้วยภาษาอังกฤษให้เราโชคดีและสนุกสนานในการศึกษาค้นคว้าปราสาทนครวัด และทุกปราสาทในเสียมเรียบ  การต้อนรับขับสู้นักท่องเที่ยวด้วยการโอภาปราศรัยแบบนี้แหละที่มีเสน่ห์ทำให้นักท่องเที่ยวอยากกลับมาเยี่ยมเยือนอีก

       เวลาประมาณบ่ายสองโมง  คณะท้าวไซยคำเลาะก็ได้เวลาเดินกลับเข้าไปในปราสาทนครวัดในช่วงบ่ายอีกครั้งหนึ่ง....